ساز چنگ به عنوان کهن ترین ساز زهی جهان در کنار ساز بربط، از مشهورترین سازهای ایران باستان به‌شمار می‌آمده‌است. از سال 1340 تا 1345 هجری شمسی گروهی از باستان شناسان از دانشگاه شیکاگو در حفاری های خود روی تپه چغامیش دزفول استان خوزستان مُهری گلین را کشف نمودند که متعلق به حدود چهار هزار سال قبل از میلاد مسیح و از دوران عیلامیان است این مُهر با نقش حکاکی شده ای روی آن، گروهی از نوازندگان چنگ، بوق و طبل را نمایش می دهد که مشغول اجراهستند. ساز چنگ در ایران دارای چهار رشته سیم بوده‌است که در دورهٔ ساسانیان به ۱۱ رشته و در دوران اسلامی تا ۳۵ رشته هم رسید. پیدایش چنگ از پیدایش کمان نشأت گرفته‌است، در اثر تیراندازی زه مرتعش می‌شد و صدای کمی به گوش می‌رسید. چنگ‌های اولیه شبیه کمانی از نی و چوب بوده که زهی میان آن کشیده شده‌است. امروزه این ساز در اندازه‌های مختلفی ساخته می‌شود و بنا بر اندازهٔ ساز، می‌تواند از ۱۹ تا ۴۷ سیم داشته باشد. چنگ‌هایی که دارای پدال می‌باشند معمولاً ۴۰–۴۷ سیم دارند به نام چنگ پدالی شناخته می‌شوند.